Wired’in haberine göre,
Roeland Decorte büyüdü Belçika’daki bir huzurevinde, sakinlerin yürüyüş veya konuşma biçimindeki küçük değişikliklerde zihinsel gerilemenin erken belirtilerini fark etmeyi öğrendiği yerde. Decorte 11 yaşındayken, huzurevinin sahibi ve yöneticisi olan babası, gecenin bir yarısı göğüs ağrıları ve yaklaşan kıyametin ezici hissiyle uyanmaya başladı.
İki doktora gitti, onlar da stetoskoplarıyla kalp atışlarını kısaca dinlediler ve ona anksiyete teşhisi koydular. Ancak semptomlar devam etti ve ancak özel bir hastanede tam bir tarama seti yaptırdığında üçüncü bir doktor sorunun kaynağını ortaya çıkardı: kalbinin sol ve sağ odacıkları arasındaki küçük bir delik. Fark edilmeden bırakılırsa, onu öldürebilirdi – 39 yaşındaydı.
Felaket önlendi, genç Decorte çalışmalarına odaklanabildi ve 17 yaşına geldiğinde Cambridge Üniversitesi’nde lisans öğrencisi oldu; prestijli üniversiteye giden en genç Belçikalı oldu. (Bu bazı lojistik sorunlara yol açtı: Öğretmeni yasal vasisi olmak zorundaydı ve akranları gibi alkol almasını engellemek için üniversite barında yeni bir ödeme sistemi uygulanmak zorundaydı.)
Sonraki yedi yılını antik şifre çözme konusunda uzmanlaşarak geçirdi ve akademide rahat bir kariyer (ya da Indiana Jones tarzı bir kalıntı avcısı olarak daha heyecan verici bir kariyer) onu çağırıyordu. Ancak Decorte, babasının başına gelenleri ve bir doktor, herhangi bir doktor kalbini 30 saniyeden fazla dinleseydi çok daha erken teşhis edilebileceğini düşünmeyi hiç bırakmadı. Bu yüzden 2019’da, tıbbi eğitimi olmayan ancak yalnızca Oxbridge eğitiminin sağlayabileceği özgüvenle donanmış olan o zamanlar 27 yaşında olan Decorte bir şirket kurdu ve dikkatini farklı bir antik şifreyi çözmeye verdi: kalbin gizli ritmi.
Sağlık hizmetlerinde bir yapay zeka patlaması yaşanıyor ve bunu yavaşlatan tek şey veri eksikliği. Bu arada, zaman baskısı altındaki doktorlar yalnızca ara sıra bilgi toplayabilir. Akıllı saatler gibi giyilebilir cihazlar nabzı ölçebilir ancak daha spesifik teşhislerde kötüdürler (kısmen bileğin gerçekten hayati organlardan olabildiğince uzakta olması nedeniyle).
Decorte, babası gibi insanların ihtiyaç duydukları tedaviyi daha hızlı alabilmeleri için vücudu sürekli ve hassas bir şekilde izleyebilecek bir teknoloji parçası geliştirmek istiyordu. İnsanların doktora gitmeden hayati belirtilerini takip edebilmeleri için giysilere sensörler yerleştirmeye çalışarak başladı. Sonra her türlü rahatsızlığı ölçmek için sensörlerle dolu ayrıntılı bir dış iskelet tasarladı. Bu, biraz askeri ilgi çekti ancak Decorte’nin babası gibi birine pek yardımcı olmazdı. Londra’nın Mayfair semtindeki bir twee kafenin ahşap kaplamalı bodrumunda yakın zamanda buluştuğumuzda, “Çok saftım,” dedi. “Evimin yedek odasında başka hiçbir şey yapmadan tam zamanlı olarak çalıştığım yaklaşık iki yıl vardı.” Ancak karşılaştığı sorun gürültüydü: Her sensörü doğrudan cilde bastıran bir düzenek inşa edemediğiniz sürece, vücutta gerçekte neler olup bittiğine dair iyi bir fikir edinmek için dünyada hareket eden insanlardan çok fazla rastgele müdahale oluyordu.