Wired’in haberine göre,
2020 yılında, Covid-19 salgını şiddetlenirken, giderek büyüyen bir salgın Amerika Birleşik Devletleri’nde yolunu yakmaya devam etti. Silah şiddeti o kader yılında 45.222 Amerikalının hayatını çaldı, o noktaya kadar silah ölümleri açısından kayıtlara geçen en kötü yıl.
Bu ölümlerin her birine giden yol katmanlı ve karmaşıktır. Bir kurşunla öldürülen her Amerikalı, sevdiklerinin yasını tutan her aile, kendi kitabını hak ediyor. Böyle bir hikayeyi yazacak kişi olacağımı hiç düşünmemiştim.
Ben silah sahibi bir acil servis doktoruyum, bir babayım ve vurularak öldürülen bir adamın kuzeniyim. Ulusal Tüfek Derneği olmasaydı 2018’de ilan edildi benim gibi hekimlerin “kendi işlerine bakmaları” ve bu salgının bedeli konusunda sessiz kalmaları gerektiğini söyleseydim, bu konu hakkında yazmazdım. Yine de silahlı şiddet hayatımı tüketiyor. Aile trajedilerinden kaynaklanan silahlı şiddet mağdurlarını -çocuklar, ergenler ve yetişkinler- neredeyse her gün görüyorum.
Şiddet ve ölüme değinmek, bir silahla vurulmuş kurbanın yaralarını sarmak, travma bölümünde kahramanca önlemler almak, yoğun bakım ünitesinde yaralılara titizlikle bakmak veya sevdiklerinin önünde yenilgiyi kabul etmek zorunda kalmış herkesin görevidir. Bir anneye veya babaya çocuğunun bir kurşunla öldürüldüğünü söylemekten daha kötü bir his görmedim. Onlarca yıldır kanıta dayalı tıbbı uyguladık ve mükemmelleştirdik. Benzer şekilde kanıta dayalı sağlık politikasını da uygulamalıyız. Silahlara gelince, bu kanıtların bir kısmı zaten mevcut.
Bir hekim olarak, bilimin sınırlarını anlıyorum. En iyi araştırma, en azından biyomedikal alanda, genellikle randomize klinik denemelerin bulgularını gerektirir, ancak bunları politika yapmak için yürütmek çoğu zaman mümkün değildir. Halk sağlığında, bir sonraki en iyi seçenek, bir yargı bölgesinin bir politikayı uyguladığı ve benzer, yakındaki bir yargı bölgesinin uygulamadığı ve politika yapıcıların farkı gözlemleyebildiği doğal bir deneydir.
RAND Şirketi’nin Silah Politikasının Bilimi—ABD silah politikasına ilişkin araştırmaların bir sentezi—genellikle analizini bilgilendirmek için bu tür çalışmalara güvenir. Bazen kesin olmayan, bazen zayıf, bazen de bu silahlı şiddet salgınında hayatları etkileyebilecek çeşitli politikaların etkileri hakkındaki iddialarında güçlüdür, ancak genel olarak analizi, mevcut yasa koyucularımızın federal, eyalet ve yerel düzeylerde hızla uygulayabileceği ve benim fikrime göre uygulaması gereken sayısız politika kaldıracını açıklar. Kanıtlar, aşağıdakiler yoluyla hayat kurtarabileceğimizi göstermektedir:
- Her silah satın alımında federal silah lisanslı satıcılar aracılığıyla geçmiş kontrolleri yapılır
- Silah satın almak isteyen bireyler için lisanslar ve izinler
- Tüm ateşli silah satın alımlarında asgari yaş sınırının 21’e çıkarılması
- Güçlü çocuk erişimini önleme yasaları
- Kısa bekleme süreleri
- Mevcut ateşli silahların bırakılmasını gerektiren aile içi şiddete karşı koruma emirleri.
Ama aynı zamanda yürürlükten kaldırılması gereken iki ek yasanın daha olduğuna inanıyorum. Toplumdaki varlıkları doktorları, savunucuları ve yasaları yazan kişileri alarma geçirmelidir.
Politika Reçetesi #1: Tersine Savunma Yasaları
26 Şubat 2012’de, benim boyumda ve benzer bir yapıya sahip siyah bir çocuk olan Trayvon Martin, bir torba Skittles ve bir içecek satın aldıktan sonra Florida, Sanford’daki bir mahallede yürüyordu. Esasen yerel bir mahalle bekçisi devriyesinin kaptanı tarafından takip ediliyordu. Bir arbededen sonra—911 operatörü, aşırı gayretli mahalle bekçisini kaçınmaya teşvik etti—Martin yerde yatıyordu, kalbini ve akciğerini delen tek bir kurşunla vurularak öldürüldü.
O genç adamın bir gün havacı olma umutları ve hayalleri, sonunda Florida’nın yaklaşma, kışkırtma ve öldürme kültürü yaratan mevzi tutma yasası nedeniyle cinayetten beraat edecek bir adam tarafından yerle bir edildi. Mevzi tutma kesinlikle genç çocuğun ölümüne katkıda bulundu.