Bir grup Lübnanlı aktivist, ülkede devam eden çatışmalardan etkilenen Afrikalı göçmenlere yardım etmek için inisiyatif alırken, aynı zamanda işçilerin, işverenlerinin ve temsilcilerinin pasaportlarını alıkoymasına izin veren ve bu durumun onların göçmenlere dönüşünü imkansız hale getiren Kafala çalışma sisteminden serbest bırakılması için savunuculuk çabalarına öncülük ediyor. gitmelerini.
Lübnan’da çatışmalar devam ederken birçok ülke vatandaşlarını uçakla ülke dışına çıkarmaya başlarken, bazı Afrika ülkelerinden insanlar da evlerinden kaçarak farklı şehir ve kasabalarda sokaklarda kaldı. Yiyecek, barınma ve güvenlik konusunda çaresiz durumdalar.
Lübnan hükümeti, İsrail’in ülkeyi bombalaması nedeniyle 1,2 milyondan fazla insanın yerinden edildiğini söyledi.
Hükümet, asgari kaynaklarla kendi vatandaşlarını barındıracak alana öncelik vererek on binlerce göçmeni sokaklarda bıraktı.
Sierra Leone’den 80 kişilik bir grup kadın, sokaklara dağılarak bir şehirden diğerine geçtikleri bir yolculuğun ardından sonunda başlarını sokacak bir çatı buldu.
“Buraya aileme ve çocuklarıma bakmak için çalışmaya geldim ama savaştan beri işim yok. Savaş nedeniyle her yerde iş yok. Kounine köyünde çalışıyordum. Lübnan’daki Sierra Leoneli bir göçmen olan Mary Koroma, “Çok fazla bomba var, çok korktum. Bir ay Beyrut’a, Sabra’ya geldim, iki ay içinde Sabra’yı da vurdular” dedi.
28 yaşındaki Koroma, iki çocuğunu ve eşini bırakarak çalışmak ve memleketindeki ailesine destek olmak için Lübnan’a geldi. İşi olduğunda aylık maaşı olarak kazandığı 200 doların tamamını Sierra Leone’deki ailesine geri gönderiyordu.
Koroma’nın bu barınaktaki meslektaşı Hassanatu Conteh’in durumu çok daha kötü. Lübnan’daki savaşın yoğunlaşmasından hemen önce bir araba kazası geçirdi ve hareket kabiliyetini kısıtladı.
“Gelecekte ne olacağını henüz bilmiyorum. Evet, savaştan ve durumumdan dolayı korkuyorum çünkü kendim çalışamıyorum. Yardıma ihtiyacım olursa, gitmek istersem gibi bana yardımcı oluyorlar. Tuvalete gidiyorum, ayağa kalkmak istersem bana yardım ediyorlar, çünkü artık Lübnan’dan korkuyorum, sonra bir kaza geçirdim, sonra iki, savaş” dedi Conteh.
Ne yazık ki barınaktaki Afrikalı göçmenlerin çoğu tahliye masraflarını karşılayacak kimseyi bulamadı. Daha da kötüsü, bu kadınların hiçbirinin pasaportu bile yok.
Ülkenin Arapça sponsorluk anlamına gelen “Kafala” adlı çalışma sistemi altında, göçmen işçilerin çoğu işverenlerine bağlı ve seyahat belgeleri patronlarının elinde olduğundan başka yerde çalışamıyor veya pasaportlarını kullanarak Lübnan’dan ayrılamıyor.
Çoğu zaman içler acısı çalışma koşullarından şikayetçi olduklarında, hiçbir hakları olmadan okuldan atılıyorlar ve sokaklara bırakılıyorlar.
“Buna modern kölelik deniyor çünkü her şeyden önce göçmenlere hiçbir hak vermiyor. İkinci sınıf insan muamelesi görüyorlar. Çoğu zaman evlerinde kötü muameleye maruz kalıyorlar, yaptıkları ağır işin karşılığında para bile alamıyorlar ve anlaşılan o ki Yani çoğu izin almıyor ve Kafala sistemi kapsamında bunların hepsi kabul edilebilir. Bazı kadınlar bana evin bombalandığını söylüyor, hatta muhtemelen işverenlerinin bile kendi pasaportları yok. Bu kriz ülkenin gördüğü en büyük kriz” dedi Lübnanlı aktivist Dia Haj Shahin.
Şans eseri bu kadınlar için Shahin ve ekibi bu kadınları savunuyor. Yetkililerin yardımıyla zorla el konulan pasaportları geri almak için sponsorların peşinde koşuyorlar.
“Ayrıca göçmenlik ve genel güvenlikle birlikte ülkelerine geri dönüş sürecini başlatmak için gözetimimiz altında olan herkesten tüm bilgileri topladık. Sorun şu ki hiçbirinin pasaportu yok ve bazılarının fotoğrafı bile yok ve onlarla hiçbir temasları yok. işverenleri” dedi Şahin.
Bu kadınların hepsi diğerlerinden daha şanslı. Birleşmiş Milletler Cuma günü yaptığı açıklamada, ülkeyi tahliye eden birçok Lübnanlı ailenin ev çalışanlarını evlerinde kilitli bıraktığını söyledi.
Uluslararası Göç Örgütü (IOM), ev işçilerinin terk edildiği vakaların sayısının hızla arttığını belirterek, Lübnan’da yaklaşık 170.000 göçmen işçi bulunduğunu tahmin ediyor.