Wired’in haberine göre,
Voyager'ların gezegen yolculukları bittiğinde yeni bir görev aşamasına başlamak mümkün oldu. Gezegendeki son duraklarının ardından her iki sonda da güneş sistemi için kaçış hızına ulaştı ve bu onların güneşin yerçekiminden kurtulmalarına olanak sağladı. Voyager 1 için 2012'den ve Voyager 2 için 2018'den bu yana yıldızlararası hale geldiler. Bunu biliyoruz çünkü bu tarihlerden sonra sondaların üzerindeki sensörler, Güneş'ten gelen yüklü parçacıkların galaktik ortamdan tespit edilenlere göre daha az sayıda ve daha enerjik hale geldiğini gösterdi. Bu, güneş sisteminin sınırlarını ve onun dışındaki ortamı incelemek için altın bir fırsattı.
Uzun Yaşamın Sırrı
Bu kadar mesafeye ulaşmak ancak doğru enerji kaynağı ile mümkündür. Pek çok sonda güneş panelleri kullanır, ancak güneşten çok uzaklaşırlarsa işe yaramaz hale gelirler (bunları kullanan en uzak sonda, Jüpiter'in yörüngesindeki Juno sondasıdır). Voyager'ların sırrı atomik kalplerinde yatıyor: her ikisi de üç taneyle donatılmış radyoizotop termoelektrik jeneratörlerveya RTG'ler — doğrudan gemide güç üretebilen küçük güç jeneratörleri. Her bir RTG, toplam kütlesi 4,5 kilogram olan 24 plütonyum-238 oksit küresi içerir.
Plütonyum-238 kararsız bir izotoptur, yani radyoaktif bozunmaya maruz kalır. RTG'lerdeki plütonyum atomları iki proton ve iki nötrondan oluşan alfa parçacıkları salar ve bunlar RTG kutusuna çarparak onu ısıtır. Daha sonra ısı elektriğe dönüştürülür.
Ancak zaman geçtikçe gemideki plütonyum tükeniyor ve dolayısıyla RTG'ler giderek daha az enerji üretiyor. Bu nedenle Voyager'lar yavaş yavaş ölüyor. Nükleer pillerin maksimum ömrü 60 yıldır.
Sondaların kalan enerjisini korumak için görev ekibi, sondaların halen aktif olan çeşitli aygıtlarını kademeli olarak kapatıyor. Örneğin, Ekim ayında, Voyager 2'nin sondadan geçen elektrik yüklü atomları ölçen plazma bilimi cihazı kapatıldı; Voyager 1'deki aynı cihaz 2007 yılında bir arıza nedeniyle kapatılmıştı. Bu cihazlar güneşin manyetik alanındaki yüklü parçacıkları incelemek için kullanıldı ve 2018'de Voyager 2'nin heliosferden çıkıp yıldızlararası hale geldiğini belirleyen de tam olarak bu dedektör oldu.
Bir manyetometrenin yanı sıra kozmik ışınlar ve yıldızlararası manyetik alanla birlikte galaktik ortamı incelemek için kullanılan diğer aletler de dahil olmak üzere dört aktif alet kaldı. Ama bunlar son yıllarını yaşıyor. Önümüzdeki on yılda (tam olarak ne zaman olacağını söylemek zor) her iki sondanın da pilleri sonsuza kadar tükenecek.
Bu hikaye ilk olarak şu tarihte ortaya çıktı: KABLOLU İtalya ve İtalyanca'dan tercüme edilmiştir.